تاریخچه آجر کاری در ایران
در معمارى ایرانی، آجر تنها پرکنندهٔ جرزها و پوشانندهٔ احجام وجداکنندهٔ آنها از یکدیگر نیست. بلکه بعنوان یک عنصر کامل در معمارى ایران بکار رفته است.
اولین شیوهٔ تهیه خشت مربوط به سالهاى پیش از هزارهٔ ششم ق.م است. از آثار مشهور تپه حسنلو را مىتوان نام برد که از خشت خام بطور وسیع استفاده شده است. بکارگیرى آجر در شوش و تپه سیلک کاشان نیز نشاندهنده استفاده از این عنصر در زمان خود است. در معبد چغازنبیل نیز به آجرهایى برمىخوریم که بعنوان کتیبه به دیوار نصب شدهاند. ساکنان سرزمین ایران نقش تعیینکنندهاى در پیشبرد بکار گرفتن فن آجر داشتهاند.
آجر به تنهایى یک قالب شکلدهنده است. و در حدّ یک وسیلهٔ مجرد، هر دانهاش به کار گرفته مىشود.
آجر بعنوان یک عنصر تزئینی، کارآیى آن را دارد که با تمامى عناصر تشکیلدهنده یک معمارى بیامیزد و یا بهشکل یک عنصر مجرد تزئینى جلوهگرى کند.
(آجرکاری آرامگاه چَپَلی اُوغلی- اَبهَر)
از آجر در پوشش گنبد، مثل گنبد نظامالملک و تاجالملک؛ در گوشواره یا طاق روى گوشه مثل تالار مربع مسجد جامع اردستان، مقرنس مثل برج طغرل و گنبدعلى استفاده مىشود.
از دیگر موارد تزئینات آجرى در دوران شکوفایى آن، نماسازى و بکارگیرى انواع ترکیبات این عنصر در چارچوب و قالب یک هندسه بسیار ساده اما غنى مىباشد. از نمونههاى برجسته آن برجهاى خرقان در نزدیکى قزوین و برج شبلى در دماوند است.
از دیگر موارد تزئینات آجرى در دوران شکوفایى آن، نماسازى و بکارگیرى انواع ترکیبات این عنصر در چارچوب و قالب یک هندسه بسیار ساده اما غنى مىباشد. از نمونههاى برجسته آن برجهاى خرقان در نزدیکى قزوین و برج شبلى در دماوند است.
کاربرد آجر در معمارى دوران بعد از اسلام فرصت خلق زیبایىها را در بناهاى کم حجم و متوسط فراهم ساخت. چنانکه تعدادى از شاهکارهاى معمارى به جاى مانده از دوران بعد از اسلام ایران این امکان را فراهم ساخت تا در محلهاى دورافتاده و مسیر بیابانەا که دسترسى به سنگ ممکن نبود و چوب نیز در دسترس نبود، تنها با برپا ساختن یک کوره آجرپزی، بناهایى با حجمهاى بسیار بزرگ بنا گردد، سدها و پلهاى مختلف در دورافتادهترین محلها ساخته شود و شهرهایى بزرگ چون نیشابور، جرجان و ... پا بگیرند.
از نظر فنی، ضریب انقباض و انبساط آجر در برابر گرما و سرما بگونهاى است که از ایجاد ترک در بنا جلوگیرى مىکند در مقایسه با دیگر مصالح از قدرت ذخیره انرژى حرارتى برخوردار است. آجر خوب آجرى است توپر و مقاوم در برابر فشار، نشت و یخبندان.
شکل عمومى آجرهایى که در طى دورانهاى مختلف بعد از اسلام در بناها بکار گرفته شده، عبارت است از چهارگوش یا مربع در اندازههى متنوع در دورهٔ ایلخانى آجرها از جهت رنگ متوع بودند. و رنگهاى زرد کمرنگ، زرد گل اخرایی، زرد مایل به قرمز، قرمز تیره و خاکى در آنها دیده مىشود. آجر مستطیل در پیش از اسلام رواج کامل داشت اما بعد از اسلام بیشتر آجرها مربع بودند.
هنر چیدن آجرها را در بناها بهمنظور عرضه نماهاى تزئینى متناسب با شکل و هیئت کلى بنا آجرکارى مىنامند. آثار گونهگون معمارى به جاى ماده از دورانهاى مختلف بعد از اسلام ایران شاهد نمونههاى پرارزش از هنر استادکاران ایرانى در آفرینش سطحههاى آجرى در زیباترین طرحها و تناسبهاى زیبا و موزون است. معماران و بنایان هنرآفرین ایرانى به گواهى آثار برجاى مانده از سده چهارم هجرى به بعد، در زمینه آجرکارى شیوههاى گوناگونى را آزمودهاند که در چند گروه تقسیم مىشود: رگچینى - گلاندازى - گرهسازى - آجرکارى رنگى - آجرکارى خفته و رفته - خوون چینى - آجرکارى با آجرهاى ترئینى نقشدار.
آجرکارى با ترکیب آجرهاى یک رنگ و ایجاد و ایجاد طرحها و نقشهاى مختلف در سطحى صاف را با نام ”رگچین“ نام بردهاند.
در گلاندازی، در موقع رگچین کردن آنرا چنان مىچینند که از ترکیب آنها گلهاى مختلف بدست آید.
(آجرکاری امامزاده اسماعیل – اَبهَر)
گرهسازى از شیوههاى بسیار ظریف و پرکار آجرکارى تزئینى است که به کمک قطعههاى مختلف آجرهاى بریده و تیشهدارى شده در اندازههاى گوناگون انجام مىپذیرد. طرحهاى گره در مایه نقشهاى ساده مثل مثلث، مستطیل، مربع، لوزی، ذورنقه و ترکیب آنها با یکدیگر و ایجاد چند ضلعىها، ستاره شکلها و غیره مىباشد. نمونههاى خوبى از این شیوه از دورهٔ سامانیان و آلبویه به بعد در آثار معمارى ایران دیده مىشود مانند:، تزئینات گره مسجد جامع ورامین از دوران ایلخانی، کارهاى جالب مجسد گوهرشاد و مدرسه خرگرد از دورهٔ تیمورى و ... .
در آجرکارى رنگی، با آجرهایى با رنگهاى مختلف و به شیوه مسطح، طرحهاى گوناگون ایجاد مىکنند. از این شیوه نمونههایى در شاهچراغ (شیراز)، مسجد وکیل شیراز، سید علاءالدین حسین (شیراز) دیده مىشود. در این شیوه تنوع نقش بسیار است و امکان نام بردن آنها نیز وجود ندارد.
آجرکارى خفته و رفته روشى است که آجرچینى از مایه صاف و مسطح خارج گردیده و با قرار دادن آجرها در سطحهاى مختلف به صورت برجسته و فرورفته طرحهایى ایجاد مىکنند که با ایجاد سایه روشن جلوه خاصى به بنا بخشیده مىشود. از این شیوه با عنوان ”هشت و گیر“ نیز یاد مىشود. در خوونچینی، گونه خاصى از آجرکارى در مایه خفته و رفته و گرهچینى بکار برده مىشود که در شوشتر و دزفول رواج فراوان داشته است.
کار تزئین نماى بنا با آجرهاى نقشدار برجسته ”مهری“ از دوران ایلخانى سابقه دارد. در این شیوه آجرهاى مربع و مستطیل، لوزی، چلیپا و دیگر گونهها با نقشهاى مختلف برجسته همراه با قطعههایى چون: لچکى قوسها، حاشیهها، رخ بامها و زیرخورشیدىها، روى جرزها، میان دو طبقه بنا و ... داراى آجرهاى مهرى هستند از جلوهاى زیبا برخوردارند. این شیوه در دوران قاجار در شهرهاى یزد، کاشان، شیراز، تهران رواج فراوان یافت.
گذشته از کاربرد آجر در بناى ساختمانها و نماسازىها، از آجر در پوشش کفها نیز استفاده مىشده است. از پیش از اسلام شاهد کاربرد آجر براى پوشش کف بناها در داخل و خارج بطور وسیع هستیم. بعد از اسلام نیز در محلهایى چون جرجان حتى در پوشش بسیار زیاد کف خیابانهاى شهر آجر بکار رفته است. آجرفرش بناها در بیشتر دورهها با آجرهاى چهارگوش بزرگ ”نظامی“ و ”تخت“ صورت گرفته است. در پلکانها و حتى کف ایوانهاى مقابل حجره کاروانسرا و مسیرهاى داخل صحن برخى از مسجدها، آجرها را بصورت ”نره“ و به شیوه خفته و راسته در طرحهاى مختلف بکار مىبرند تا مقاومت بیشترى داشته باشند. شیوه کار آجر در پلهها را ”هرهچینی“ گویند.
در دورانهاى اولیه تزئینات آجرکارى نماى بنا با شکل کلى آن بهگونهاى در ارتباط است که نوعى وحدت واقعى میان مصالح و طرح بنا بچشم مىآید. مانند مقبره امیراسماعیل سامانى در بخارا، برجهاى گنبد قابوس، پیر علمدار و نمونههاى دیگر. با کسب آگاهى بیشتر در دورانهاى بعد این هنر قوت بیشترى یافت. مسجد جامع نایین و آجرکارى ستونهاى کاکویه شبستان مسجد جامع اصفهان از نمونه کارهاى ارزنده دوران آلبویه است.
در دوران بعد و آغاز عهد سلجوقیان هنر آجرکارى بدون وقفه در خلق آثار شکوهمند معمارى نقش اساسى برعهده دارد. این دوران که تا حملهٔ مغول ادامه دارد. آجرکارى پرکار و عرضه نقشها و طرحهاى گوناگون را مىتوان از ویژگىهاى عمدهٔ معمارى دوران سلجوقى است. برجهاى خرقان بعنوان نخستین گنبدهاى دوپوش از نظر آجرکارى آغاز دوران سلجوقى نمونههاى معتبرى بشمار مىروند. شبستانها گنبددار زواره و اردستان، شاهکار مسجد جامع اصفهان، بناى شکوهمند رباط شرف و رباط ملک، نمونههاى گرانقدر هنر آجرکارى این دوران را تشکیل مىدهد.
در دوران کوتاه خوارزمشاهیان و پیش از یورش مغولان، آثار ارزشمندى در زمینه هنر آجرکارى در خراسان بوجود آمد مانند: مسجد زوزن و سنگان.
در عهد ایلخانیان، تیموریان و آلمظفر، هنر آجرکارى وسعت و حاکمیت مطلق دوران پیش را بتدریج از دست داد. و با بکار گرفتن عنصر ترکیبى کاشى و در برخى موارد سنگ، کاربر آجر کمتر شد. آجرکارى در نماى آثار این عهد به دو گونه صورت گرفته است: یکى آنکه مثل گذشته نماى تزئینى آجرى همراه با چیده شدن دیوارهاى اصلی، بنا شده است و دیگر آنکه پس از پایان سفتکارى و ساخته شدن اسکلت بنا با آجرگرى یک پوشش تزئینى از آجر بصورت پوسته خارجى بر روى بنا ساخته و افزوده مىشود. این شیوه از ویژگىهاى معمارى دوره ایلخانى است. در این عهد آجرکارى به شیوهٔ گرهکارى رنگى یا کاربرد آجرهاى رنگى براى نقشاندازى در روى نما مورد توجه قرار مىگیرد. در این عهد کاربرد آجر سفال در کار تزئین جرزهاى سردر و استفاده از آجرهاى نقشدار رواج فراوان مىیابد. در دوره تیمورى نیز هنر آجرکارى اعتبار فراوانى دارد. آثارى چون مسجد میر چخماق و مقبره شیخ زینالدین ابابکر در تایباد و بویژه دیوارهاى گنبدخانه مسجد جامع یزد از آثار دوران آلمظفر، از کارهاى باارزش این عهد بشمار مىروند.
از این دوره به بعد، کار تراش دادن آجر و ساختن نماى دروغین آجرى با یک پوسته گچ کوهى بصورت آجرنما مورد توجه قرار مىگیرد، که در دوره صفویه بکار گرفته مىشود و بگونهاى وسیع به کار مىرود. در این دوران اهمیت دورههاى قبل دیده نمىشود و تنوع و نقشاندازىهاى زیبایى آثار دو دوره پیش دیده نمىشود.
شیوه آجرکارى عهد صفویه در دوره زندیه و قاجاریه همچنان ادامه مىیابد. شیوۀ رنگ چین در این دوران ساده مىگردد ولى آجرکارى به شیوه ”گره رنگی“ ، ”گلانداز“ ، ”گره“ و آجرهاى تزئینى ”مهری“ در بناهاى بسیارى بکار برده مىشود. در عهد قاجار در نماهاى آجرى بندهاى عمودى حذف مىشود و آجرها در عرض بهم مىچسبند.
اولین شیوهٔ تهیه خشت مربوط به سالهاى پیش از هزارهٔ ششم ق.م است. از آثار مشهور تپه حسنلو را مىتوان نام برد که از خشت خام بطور وسیع استفاده شده است. بکارگیرى آجر در شوش و تپه سیلک کاشان نیز نشاندهنده استفاده از این عنصر در زمان خود است. در معبد چغازنبیل نیز به آجرهایى برمىخوریم که بعنوان کتیبه به دیوار نصب شدهاند. ساکنان سرزمین ایران نقش تعیینکنندهاى در پیشبرد بکار گرفتن فن آجر داشتهاند.
آجر به تنهایى یک قالب شکلدهنده است. و در حدّ یک وسیلهٔ مجرد، هر دانهاش به کار گرفته مىشود.
آجر بعنوان یک عنصر تزئینی، کارآیى آن را دارد که با تمامى عناصر تشکیلدهنده یک معمارى بیامیزد و یا بهشکل یک عنصر مجرد تزئینى جلوهگرى کند.
(آجرکاری آرامگاه چَپَلی اُوغلی- اَبهَر)
از آجر در پوشش گنبد، مثل گنبد نظامالملک و تاجالملک؛ در گوشواره یا طاق روى گوشه مثل تالار مربع مسجد جامع اردستان، مقرنس مثل برج طغرل و گنبدعلى استفاده مىشود.
از دیگر موارد تزئینات آجرى در دوران شکوفایى آن، نماسازى و بکارگیرى انواع ترکیبات این عنصر در چارچوب و قالب یک هندسه بسیار ساده اما غنى مىباشد. از نمونههاى برجسته آن برجهاى خرقان در نزدیکى قزوین و برج شبلى در دماوند است.
از دیگر موارد تزئینات آجرى در دوران شکوفایى آن، نماسازى و بکارگیرى انواع ترکیبات این عنصر در چارچوب و قالب یک هندسه بسیار ساده اما غنى مىباشد. از نمونههاى برجسته آن برجهاى خرقان در نزدیکى قزوین و برج شبلى در دماوند است.
کاربرد آجر در معمارى دوران بعد از اسلام فرصت خلق زیبایىها را در بناهاى کم حجم و متوسط فراهم ساخت. چنانکه تعدادى از شاهکارهاى معمارى به جاى مانده از دوران بعد از اسلام ایران این امکان را فراهم ساخت تا در محلهاى دورافتاده و مسیر بیابانەا که دسترسى به سنگ ممکن نبود و چوب نیز در دسترس نبود، تنها با برپا ساختن یک کوره آجرپزی، بناهایى با حجمهاى بسیار بزرگ بنا گردد، سدها و پلهاى مختلف در دورافتادهترین محلها ساخته شود و شهرهایى بزرگ چون نیشابور، جرجان و ... پا بگیرند.
از نظر فنی، ضریب انقباض و انبساط آجر در برابر گرما و سرما بگونهاى است که از ایجاد ترک در بنا جلوگیرى مىکند در مقایسه با دیگر مصالح از قدرت ذخیره انرژى حرارتى برخوردار است. آجر خوب آجرى است توپر و مقاوم در برابر فشار، نشت و یخبندان.
شکل عمومى آجرهایى که در طى دورانهاى مختلف بعد از اسلام در بناها بکار گرفته شده، عبارت است از چهارگوش یا مربع در اندازههى متنوع در دورهٔ ایلخانى آجرها از جهت رنگ متوع بودند. و رنگهاى زرد کمرنگ، زرد گل اخرایی، زرد مایل به قرمز، قرمز تیره و خاکى در آنها دیده مىشود. آجر مستطیل در پیش از اسلام رواج کامل داشت اما بعد از اسلام بیشتر آجرها مربع بودند.
هنر چیدن آجرها را در بناها بهمنظور عرضه نماهاى تزئینى متناسب با شکل و هیئت کلى بنا آجرکارى مىنامند. آثار گونهگون معمارى به جاى ماده از دورانهاى مختلف بعد از اسلام ایران شاهد نمونههاى پرارزش از هنر استادکاران ایرانى در آفرینش سطحههاى آجرى در زیباترین طرحها و تناسبهاى زیبا و موزون است. معماران و بنایان هنرآفرین ایرانى به گواهى آثار برجاى مانده از سده چهارم هجرى به بعد، در زمینه آجرکارى شیوههاى گوناگونى را آزمودهاند که در چند گروه تقسیم مىشود: رگچینى - گلاندازى - گرهسازى - آجرکارى رنگى - آجرکارى خفته و رفته - خوون چینى - آجرکارى با آجرهاى ترئینى نقشدار.
آجرکارى با ترکیب آجرهاى یک رنگ و ایجاد و ایجاد طرحها و نقشهاى مختلف در سطحى صاف را با نام ”رگچین“ نام بردهاند.
در گلاندازی، در موقع رگچین کردن آنرا چنان مىچینند که از ترکیب آنها گلهاى مختلف بدست آید.
(آجرکاری امامزاده اسماعیل – اَبهَر)
گرهسازى از شیوههاى بسیار ظریف و پرکار آجرکارى تزئینى است که به کمک قطعههاى مختلف آجرهاى بریده و تیشهدارى شده در اندازههاى گوناگون انجام مىپذیرد. طرحهاى گره در مایه نقشهاى ساده مثل مثلث، مستطیل، مربع، لوزی، ذورنقه و ترکیب آنها با یکدیگر و ایجاد چند ضلعىها، ستاره شکلها و غیره مىباشد. نمونههاى خوبى از این شیوه از دورهٔ سامانیان و آلبویه به بعد در آثار معمارى ایران دیده مىشود مانند:، تزئینات گره مسجد جامع ورامین از دوران ایلخانی، کارهاى جالب مجسد گوهرشاد و مدرسه خرگرد از دورهٔ تیمورى و ... .
در آجرکارى رنگی، با آجرهایى با رنگهاى مختلف و به شیوه مسطح، طرحهاى گوناگون ایجاد مىکنند. از این شیوه نمونههایى در شاهچراغ (شیراز)، مسجد وکیل شیراز، سید علاءالدین حسین (شیراز) دیده مىشود. در این شیوه تنوع نقش بسیار است و امکان نام بردن آنها نیز وجود ندارد.
آجرکارى خفته و رفته روشى است که آجرچینى از مایه صاف و مسطح خارج گردیده و با قرار دادن آجرها در سطحهاى مختلف به صورت برجسته و فرورفته طرحهایى ایجاد مىکنند که با ایجاد سایه روشن جلوه خاصى به بنا بخشیده مىشود. از این شیوه با عنوان ”هشت و گیر“ نیز یاد مىشود. در خوونچینی، گونه خاصى از آجرکارى در مایه خفته و رفته و گرهچینى بکار برده مىشود که در شوشتر و دزفول رواج فراوان داشته است.
کار تزئین نماى بنا با آجرهاى نقشدار برجسته ”مهری“ از دوران ایلخانى سابقه دارد. در این شیوه آجرهاى مربع و مستطیل، لوزی، چلیپا و دیگر گونهها با نقشهاى مختلف برجسته همراه با قطعههایى چون: لچکى قوسها، حاشیهها، رخ بامها و زیرخورشیدىها، روى جرزها، میان دو طبقه بنا و ... داراى آجرهاى مهرى هستند از جلوهاى زیبا برخوردارند. این شیوه در دوران قاجار در شهرهاى یزد، کاشان، شیراز، تهران رواج فراوان یافت.
گذشته از کاربرد آجر در بناى ساختمانها و نماسازىها، از آجر در پوشش کفها نیز استفاده مىشده است. از پیش از اسلام شاهد کاربرد آجر براى پوشش کف بناها در داخل و خارج بطور وسیع هستیم. بعد از اسلام نیز در محلهایى چون جرجان حتى در پوشش بسیار زیاد کف خیابانهاى شهر آجر بکار رفته است. آجرفرش بناها در بیشتر دورهها با آجرهاى چهارگوش بزرگ ”نظامی“ و ”تخت“ صورت گرفته است. در پلکانها و حتى کف ایوانهاى مقابل حجره کاروانسرا و مسیرهاى داخل صحن برخى از مسجدها، آجرها را بصورت ”نره“ و به شیوه خفته و راسته در طرحهاى مختلف بکار مىبرند تا مقاومت بیشترى داشته باشند. شیوه کار آجر در پلهها را ”هرهچینی“ گویند.
در دورانهاى اولیه تزئینات آجرکارى نماى بنا با شکل کلى آن بهگونهاى در ارتباط است که نوعى وحدت واقعى میان مصالح و طرح بنا بچشم مىآید. مانند مقبره امیراسماعیل سامانى در بخارا، برجهاى گنبد قابوس، پیر علمدار و نمونههاى دیگر. با کسب آگاهى بیشتر در دورانهاى بعد این هنر قوت بیشترى یافت. مسجد جامع نایین و آجرکارى ستونهاى کاکویه شبستان مسجد جامع اصفهان از نمونه کارهاى ارزنده دوران آلبویه است.
در دوران بعد و آغاز عهد سلجوقیان هنر آجرکارى بدون وقفه در خلق آثار شکوهمند معمارى نقش اساسى برعهده دارد. این دوران که تا حملهٔ مغول ادامه دارد. آجرکارى پرکار و عرضه نقشها و طرحهاى گوناگون را مىتوان از ویژگىهاى عمدهٔ معمارى دوران سلجوقى است. برجهاى خرقان بعنوان نخستین گنبدهاى دوپوش از نظر آجرکارى آغاز دوران سلجوقى نمونههاى معتبرى بشمار مىروند. شبستانها گنبددار زواره و اردستان، شاهکار مسجد جامع اصفهان، بناى شکوهمند رباط شرف و رباط ملک، نمونههاى گرانقدر هنر آجرکارى این دوران را تشکیل مىدهد.
در دوران کوتاه خوارزمشاهیان و پیش از یورش مغولان، آثار ارزشمندى در زمینه هنر آجرکارى در خراسان بوجود آمد مانند: مسجد زوزن و سنگان.
در عهد ایلخانیان، تیموریان و آلمظفر، هنر آجرکارى وسعت و حاکمیت مطلق دوران پیش را بتدریج از دست داد. و با بکار گرفتن عنصر ترکیبى کاشى و در برخى موارد سنگ، کاربر آجر کمتر شد. آجرکارى در نماى آثار این عهد به دو گونه صورت گرفته است: یکى آنکه مثل گذشته نماى تزئینى آجرى همراه با چیده شدن دیوارهاى اصلی، بنا شده است و دیگر آنکه پس از پایان سفتکارى و ساخته شدن اسکلت بنا با آجرگرى یک پوشش تزئینى از آجر بصورت پوسته خارجى بر روى بنا ساخته و افزوده مىشود. این شیوه از ویژگىهاى معمارى دوره ایلخانى است. در این عهد آجرکارى به شیوهٔ گرهکارى رنگى یا کاربرد آجرهاى رنگى براى نقشاندازى در روى نما مورد توجه قرار مىگیرد. در این عهد کاربرد آجر سفال در کار تزئین جرزهاى سردر و استفاده از آجرهاى نقشدار رواج فراوان مىیابد. در دوره تیمورى نیز هنر آجرکارى اعتبار فراوانى دارد. آثارى چون مسجد میر چخماق و مقبره شیخ زینالدین ابابکر در تایباد و بویژه دیوارهاى گنبدخانه مسجد جامع یزد از آثار دوران آلمظفر، از کارهاى باارزش این عهد بشمار مىروند.
از این دوره به بعد، کار تراش دادن آجر و ساختن نماى دروغین آجرى با یک پوسته گچ کوهى بصورت آجرنما مورد توجه قرار مىگیرد، که در دوره صفویه بکار گرفته مىشود و بگونهاى وسیع به کار مىرود. در این دوران اهمیت دورههاى قبل دیده نمىشود و تنوع و نقشاندازىهاى زیبایى آثار دو دوره پیش دیده نمىشود.
شیوه آجرکارى عهد صفویه در دوره زندیه و قاجاریه همچنان ادامه مىیابد. شیوۀ رنگ چین در این دوران ساده مىگردد ولى آجرکارى به شیوه ”گره رنگی“ ، ”گلانداز“ ، ”گره“ و آجرهاى تزئینى ”مهری“ در بناهاى بسیارى بکار برده مىشود. در عهد قاجار در نماهاى آجرى بندهاى عمودى حذف مىشود و آجرها در عرض بهم مىچسبند.
+ نوشته شده در جمعه بیست و ششم شهریور ۱۳۸۹ ساعت 1:20 توسط شادمهردادگرپناه
|